၁၉၈၅ လြန္ေခတ္ ..
သားေခ်ာ႔ေတးေတြညံစီလို႔ ...
သူမရဲ႕ အျပံဳးေျခာက္ေျခာက္မွာ မိုးသံေလသံကင္းတယ္ ...
သူမေလ ..
လြင္ျပင္သံဆူတဲ႔ ရင္နဲ႔ ၾကည္တယ္ ...
ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္မဲ႔လမ္း ... သူမေက်ာနဲ႔ ခင္းလို႔ေပါ႔ ...
အဲဒီေန႔ နာရီကိုေမာ႔ၾကည္႔ေတာ႔ ၾကယ္ေတြ စင္စင္ျပံဳးလို႔ ...
ေမွာင္မိုက္ကာ ေ၀၀ါး
ကၽြန္ေတာ္အမိုက္လမ္း ဒီေရတက္ခ်ိန္ေပါ႔
ျပန္မၾကည္႔ခဲ႔မ်က္ရည္
စဥ္စားၾကည္႔ ရင္ မေန႔ကလိုပဲ .. ဆူးနစ္လို႔
၅၂၈ ထက္ ၁၅၀၀ ကိုပိုခဲ႔လို႔ေလ
ဘ၀ဒီေရက ၾကမ္းပ ..
အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္တုိင္း လွိဳင္းၾကီးတယ္
သူမကို လြမ္းတဲ႔လြမ္းေတြ လိွဳက္တက္လို႔ေပါ႔ ......
ေစ်းဗန္းေခါင္းမရြက္ေပမဲ႔ .. တူသံေပသံေတြနဲ႔ သူမေလ
လခစားနဲ႔ေကၽြးခဲ႔တဲ႔ ေန႔ေတြဟာ လတ္ဆတ္လို႔ရယ္
ေခၽြးစက္ေတြၾကားက အျပံဳးက
ရင္ဘက္ကို တခ်က္ခ်က္ေဆာင္႔တယ္
သူမေလ ...
ရင္ခြင္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုၾကိဳဆဲ
ဘယ္အခ်ိန္ျပန္မယ္မသိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ေလ
သူမရဲ႔ ပါးေရတြန္႔ေတြ နဲ႔ အျပံဳး ဆူဆူညံလို႔ ...
တမ္းတေနတယ္ .. ကိုယ္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ တိတ္တိတ္ညံဆဲ
ကာလေဒသ မူးမူးနဲ႔ အနည္က်တယ္
အျမဲသစ္ေနတဲ႔ အေဟာင္းေတြၾကားထဲေလ်ာက်
ကႏၱာရထဲ ေလွတစ္စင္းနဲ႔ အလည္ထြက္သလိုေပါ႔
သာမညေပါျပီး အဓိကမဲ႔လို႔ရယ္
ေၾသာ္ ....
အလြမ္းေတြ စက္စက္က်
ဒီလို နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀ ေနညိဳတယ္ ....
ေျပာခြင့္ရဦးမယ္ဆိုရင္ေလ ..
ဒီေန႔လိုညမွာ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္လမ္းကိုတမ္းတတယ္
လြင္ျပင္သံဆူတဲ႔ သူမရင္ကိုလြမ္းတယ္
သူေက်ာနဲ႔ခင္းခဲ႔တဲ႔လမ္းကို မေလွ်ာက္ခဲ႕တဲ႔သူေလ
မိုးသံေလသံ ကင္းတဲ႔ သူမ အျပံဳးေျခာက္ေျခာက္ေတြကို လြမ္းရဲ႕
ျပန္သြားခ်င္ရဲ႕
သားေခ်ာ႔ေတးေတြညံတဲ႔ ၁၉၈၅ လြန္ေခတ္သို႔ ......
ေမာင္မိုးခ်ိဳ