ဟိုးေရွးေရွး ဒီအခ်ိန္ေလာက္တုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။
အဲဒီေကာင္ေလးက တစ္ေန႔တျခား အသက္ၾကီးလာၿပီး အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဖိုးၾကီး ျဖစ္လာတယ္ ။
သူ ေသခါနီး က်ေတာ့ သူ႔ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကို ေခၚၿပီး သူအရမ္းတန္ဖိုးထားတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို အေမြအျဖစ္ေပးအပ္ခဲ့တယ္ ။
အဲဒီအေမြက ျပည္သူ႔ နီတိ အဆံုးအမ ၾသဝါဒ က်မ္း စာအုပ္ၾကီး ။
အဖိုးၾကီးရဲ့သား ေကာင္ေလးလည္း အထဲမွာ ပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သိလိုခ်င္တာနဲ႔ စာအုပ္ကို လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ စာမ်က္ႏွာ အိုမင္းလို႔ ျခစားထားတဲ့ စာရြက္ျပဲရာအခ်ိဳ႕ရယ္ သူ႔အေဖ အႏွစ္ႏွစ္အလလ က ဖတ္သားမွတ္႐ႈထားၿပီး ထုတ္ႏႈတ္ထားတဲ့ notes ေတြ တပံုတေခါင္းေတြ႔ရတယ္ ။
ေကာင္ေလးလည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေသးဘဲ စာအုပ္ကို အခ်ိန္အနည္းငယ္ ဖတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
သူသတိဝင္လို႔ သူ႔အေဖကို ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အေဖက တမလြန္ ခရီးတဝက္စေနၿပီ ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေကာင္ေလးလည္း အဲဒီ စာအုပ္ ထူၾကီး ကို ေန႔မအား ညမနား အခန္းတြင္းေအာင္းၿပီး တရႈမနား ေလ့လာပစ္လိုက္တယ္ ။
အားသြန္ခြန္စိုက္ က်င့္ၾကံပစ္လိုက္တယ္ ။
တစိုက္မတ္မတ္ ေမြးျမဴပစ္လိုက္တယ္ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကေလးကို အဆက္အသြယ္ပ်က္သြားတယ္ ။
ရက္အေတာ္ၾကာတဲ့ အခါ စာအုပ္ၾကီးဖတ္လို႔ ၿပီးစီးသြားတယ္ ။ သူ႔ေခါင္း သူ႔ဦးေႏွာက္ သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွာလည္း ၾသဝါဒေတြ သံမႈိရိုက္ခတ္ထားသလို ျမဲျမဲျမံစြာဆြဲကပ္သြားတယ္ ။
ဒီစာအုပ္က အလြန္တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပဲ ဒါေၾကာင့္ ဒီစာအုပ္ကို လူေတြ သိေအာင္ ငါ ပံုႏွိပ္ၿပီး ေဝမွ်သင့္တယ္ လို႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ အၾကံေပၚလာတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ သူ ေနထိုင္တာ ရြာမွာ မို႔လို႔ ပံုႏွိပ္တိုက္ မရွိဘူး ။
ဒါေၾကာင့္ ပံုႏွိပ္တိုက္ရွိတဲ့ အနီးဆံုးျမိဳ႕ကို တက္ဖို႔ ၾကံစည္တယ္ ။
ပံုႏွိပ္တိုက္ ရွိတဲ့ အနီးဆံုးျမိဳ႕ က သူတို႔ ရြာနဲ႔ ဆို ေလွတစ္တန္ ျမင္းတစ္တန္ ေတာျဖတ္ ေတာင္တက္ သြားရမွာ ။
ဒါေပမယ့္ သူ စိတ္မပ်က္ဘဲ သူ႔အေဖ အေမြေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ လူေတြဆီ ျဖန္႔ေဝတာ သူ႔အေဖလည္း ဝမ္းသာမွာပဲဆိုၿပီး ၾကည္ႏူးေနရင္း အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ဆင္တယ္ ။
လမ္းခရီးေရာက္ေတာ့ သူ တစ္ေယာက္တည္း မခၽြန္တတ္ခၽြန္တတ္ ေလခၽြန္ရင္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာ နဲ႔ ေလွ်ာက္စဥ္းစားမိသြားတယ္ ။
သူ႔အေဖ ေရးသားထားတဲ့ notes ေတြ ၊ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြက အမွန္တကယ္မွ ဟုတ္ရဲ့လား ။ လူသားစင္စစ္ေတြနဲ႔ ကိုက္ညီရဲ့လား ဆိုၿပီး ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြးမိတယ္ ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ လမ္းသြားရင္း လူေတြအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ။
ဒီလိုနဲ႔ ရြာငယ္တစ္ရြာကို တည္းခိုဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္ ။
အဲဒီရြာမွာ တစ္ညအိပ္ ၿပီး ခရီးဆက္ထြက္လို႔ ရေပမယ့္ ရြာကလူထုကို အကဲခတ္ခ်င္တာနဲ႔ ၃ ၊ ၄ ရက္ ဆက္ၿပီး ေနျဖစ္လိုက္တယ္ ။
ေနာက္ေန႔ ခရီး ဆက္ထြက္တဲ့အခါ စာအုပ္ထဲက စာရြက္ ၁ ရြက္ကို ငါ့အေဖ အမွတ္မွားတယ္ ထင္တယ္ ဆိုၿပီး ဆြဲဆုတ္လိုက္တယ္ ။
အတန္ငယ္ ခရီးေပါက္တဲ့အခါ ျမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ျမိဳ႕ကို ေရာက္လာျပန္ေရာ ။
ျမိဳ႕ က နဲနဲကေလး က်ယ္ဝန္းတာနဲ႔ သူ ၁ ပတ္ေလာက္ ေနသင့္တယ္ ထင္ၿပီး ေနလိုက္တယ္ ။
အဲဒီျမိဳ႕ က ျပန္ထြက္လာေတာ့ အေဖ အမွတ္မွားျပန္တယ္ ဆိုၿပီး ၂ ရြက္ ဆုတ္ လိုက္ျပန္တယ္။
အဲဒီလို
အဲဒီလို
အဲဒီလိုနဲ႔ သူ႔ ခရီးအဆံုးျဖစ္တဲ့ ျမိဳ႕က ပံုႏွိပ္တိုက္ေရွ႕ ေရာက္သြားတယ္ ။
တိုက္ထဲ ဝင္မယ္ ၾကံခါနီးမွ အေတြးတစ္ခုဝင္လာ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး ပံုႏွိပ္ စာအုပ္ထုတ္မယ့္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္။
အဲဒါနဲ႔ပဲ သူေနထိုင္တဲ့ ရြာေလးကို ဘယ္ေနရာမွာမွ တေထာက္တနား ဝင္မနားေတာ့ဘဲ တန္းတန္းမတ္မတ္
အိမ္ျပန္လာလိုက္ေတာ့တယ္ ။ ။
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ခုနက အခ်ိန္ေလာက္တုန္းက ရြာတစ္ရြာ မွာေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။
အဲဒီေကာင္ေလးက တျဖည္းျဖည္းအသက္ၾကီးလာၿပီး အဖိုးၾကီး ျဖစ္လာတယ္ ။
သူ ေသခါနီး က်ေတာ့ သူ႔ ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကို ေခၚၿပီး အေမြပစၥည္း တစ္ခု ေပးခဲ့တယ္ ။
အဖိုးၾကီးရဲ့သား ေကာင္ေလးလည္း တျဖည္းျဖည္း အသက္ၾကီးလာၿပီး အေရခြံ႐ႈံ႕ပြအဖိုးၾကီးျဖစ္လာျပန္တယ္။
သူလည္းပဲ ေသခါနီး က်ေတာ့ သူ႔ သားကို ေခၚၿပီး အေမြပစၥည္းတစ္ခုေပးခဲ့တယ္ ။
အဲဒီအေမြက ျပည္သူ႔ နီတိ အဆံုးအမ ၾသဝါဒ က်မ္း စာအုပ္ၾကီး ။
အဖိုးၾကီးရဲ့သားလည္း အထဲမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို စိတ္ဝင္စားတာနဲ႔ စာအုပ္အဖံုးကို လွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အထဲမွာ မာတိကာ ကလြဲၿပီး စာရြက္တစ္ရြက္မွ မရွိဘူးတဲ့ ။
ေနက်ယ္ဝန္း
Posted by
ေနက်ယ္ဝန္း
2 comments:
လန္းလွခ်ည္လား အေတြးက.. လုံးပါးပါးသြားတာေပါ႕...
ေရးထားတာ အေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားဖို႕ေကာင္းတယ္... အဆံုးအထိပဲ ဆြဲေခၚသြားတယ္... အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ စာအုပ္ၾကီးအေၾကာင္းလဲ ထင္းထင္းလင္းလင္း ျမင္ရတယ္...
ဧကႏၱ ျပည္သူ႕နီတိဆိုတာၾကီး ဖတ္ခဲ့ရတယ္ ထင္တယ္...
ေန႕အိပ္မက္ရဲ႕ "လံုးပါးပါးတယ္" ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးလည္း လွတယ္...
းဝ)
Post a Comment