ငိုလုိက္ပါ....ငါ့ အတြက္ေတာ့ဘာမွမခ်န္ရစ္နဲ႕
မ်က္ရည္ေတြကို ၀မ္းနည္းပက္လက္ရြံတယ္။
အရာရာကို ႐ုတ္သိမ္းလုိက္တယ္....
အ၀တ္ၾကိဳးတန္းေပၚက လွန္းျပီးအ၀တ္ျပန္႐ုတ္သလို....
ဘ၀ကို အဲလို ႐ုတ္လုိ႕ ရလား။
ေျခေထာက္တစ္ျခား....အိပ္မက္ တစ္ျခား....
ငါက ေကာသြားမွာလား။ မင္းကေကာ လုိက္မွာလား။
ေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႕ စာေတြကို ဗရြတ္ရႊတ္တရြတ္ျပီးခဲ့ျပီပဲ....
လုံေလာက္ပါေတာ့ကြယ္။
က်မ္းေတြ ဖတ္ျပမွ....လူေတြ႐ုိေသၾကသတဲ့လား...ခါးတယ္။
ငါမ၀ါးဘူး.....
ငါမၾကိဳက္တဲ့ အစားအစာေတြကလည္း သိပ္မ်ားေနလုိ႕႕ လား....
ေလာကမွာရွားတယ္။
ေနာက္ဆုံးဆိုတဲ့ စာလုံးအတြက္....
ေရွးပညာေက်ာ္ေတြ ဘယ္လုိေပါင္းခဲ့သလဲ။
ငါကေတာ့...တိတ္တိတ္ေလးနဲ႕ တိုးတုိးေလး...
ခ်စ္သူလက္ေလးခဏကိုင္ျပီး....
ေနခ်င္ေသးရဲ႕ .....
ဘ၀ဟာ ဘာညာ...အုိၾကာပါတယ္ကြာ....
ၾကီးၾကီးမားမား....ေရွးရိုးဆန္ဆန္...ပဲ...
ငါတို႕ ေနၾကမွာလား။ ငါတို႕ ျပန္ၾကမွာလား။
မိုးစက္ေတြၾကားမွာ.....မိုးစက္ေတြၾကားမွာ.....
လူသားေပမယ့္...မိတၱဴလူသားဘ၀ကို
ငါ့တို႕႕ မရခ်င္မိတာ....အျပစ္သားျဖစ္ျပီ...ထင္ရဲ႕ ....ခ်စ္သူေရ...
ဘုန္းသန္႕ ခန္႕
Posted by
handsofenlightenment
0 comments:
Post a Comment