ေျခရာေတြ နဲ႔ ေဆာက္တဲ့ ျမိဳ႕
အလုိလုိ ေသသြားမွာ...
ေျပာလို႔မရတဲ့ အသံေတြကုိ..
တိတ္တိတ္တိုးတိုး သတ္ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္ ၊၊
အလုိလို မေသခင္...
အလုိလို မေသခင္ ... ၊၊
‘နာက်ည္းလုိက္တာ’
အလုိလို မေသခင္
ေလေတြတုိးတုိးလာ
အလိုလို တုိးတုိးလာ
အသက္႐ႈရတာ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးပဲ
အထပ္ထပ္ တုိးတုိးလာ
ငါ့ကုိ ထုိးသတ္သြားတာ
နတ္သမီးဟာ ဓားေယာင္ေဆာင္လုိ႔
ငါ့ ကို ထုိး သတ္ သြား တာ
အထပ္ထပ္ တုိးတုိးလာ
‘နာက်ည္းလိုက္တာ’
ငါ့ အသံလဲ ငါ ျပန္သိမ္း
နင့္ အသံ လဲ ငါ ျပန္ျပန္သိမ္း
နင့္စကားေတြကုိ ငါ နားမလည္ဘူး
နင့္အသံကုိ ပဲ ငါ နားလည္တာ
ဆူးေလ တံတားေအာက္မွာ
အသံေတြနဲ႔ေလာင္ကၽြမ္းသြားတဲ့
ဖိနပ္တစ္ရံ …
တယ္လီဖုန္း ခလုတ္ေတြနဲ႔
ငါ့လက္ေဗြရာေတြ ဟာ အလာ့ဂ်စ္ျဖစ္ျဖစ္ေန ..
‘ငါ နာက်ည္းလိုက္တာ’
ေလတိုးသံၾကားေတာင္
ငါ့၀ိဥာဥ္က ငါ့ကိုလန္႕
နင့္၀ိဥာဥ္က ငါ့ကိုလွန္႕
ႏွလုံးေသြးဟာ ေႏွးေကြးလာတယ္
စာလုံးေပါင္းေတာင္ျမင္လို႕မရ
နာမည္ေလးလုံးကိုၾကားလို႕မရ
ေသြးေၾကာေတြထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နာတယ္၊၊
ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္တဲ့ေတာမွာ က်ီးဟာမဲနက္
သစ္ေျခာက္ပင္ကိုအစိမ္းခ်ိဳးၿပီး
ေလေျပေတြငိုသြားသည္အထိ
ငါ့ကိုေတာေျခာက္သြားတာ
ပြင့္ထြက္ေတာ့မဲ့ ေမြးရပ္ညမွာ
နတ္ဘုရားကိုဖြဖြဆုေတာင္း
ဒီေကာင္က ၾကားေပမဲ့ မျဖည့္ေပးတတ္တဲ့အမ်ိဳး
ဘာကိုဘယ္လိုနာက်ည္းရမယ္မွန္းမသိတဲ့ငါက
ေခါင္းကိုခဏခဏျဖဳတ္ထားရမယ္
ငါ့ကိုေတာေျခာက္သြားတာ
တိတ္တခုိးအသံတို႕ ေသရြာကျပန္လာပါေစ
အိပ္မက္ကိုႏႈိးၿပီး မငး္ကိုေျပာရအုံးမယ္
ေလစကားဟာ ေလထဲမွာပဲ ေသဆုံး
အျဖစ္မရွိပဲရႈံးသြားတဲ့ယုန္တစ္ေကာင္ပါ၊၊
အဲ့ဒီလို ငါ့လက္ခုပ္ထဲ က်လာတဲ့
ႀကယ္အပဲ့ေတြကို အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ျပီး
မီးေလာင္တိုက္သြင္းရမွာ ..
ေမွာ္မဆန္ဘူး ဒီလိုညေလးလိုမ်ိဳး
သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္
ငါ့ ရင္ ငါ ျခမ္း ..
ဘာမွလဲမရွိေတာ့ဘူး .
အခုထိလွေနတုန္းပဲ .. ေျခရာေတြ နဲ႔ ေဆာက္တဲ့ ျမိဳ႕ထဲ ... ။
ေတာေယာင္ေဆာင္သြားတဲ့ ငါ့တိမ္ပ်ိဳေရ ...
ငါ့ေက်ာရိုးမွာ ႏူးည့ံတဲ့နိမိတ္တို႕ေသဆုံးေတာက္ပ
ဘ၀ပန္း၀တ္ငုံေတြပြင့္မရဖူးမရ
နာက်ည္းစရာမိုးေတြသာ မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ လိႈင္လိႈင္သြန္းခ်
ဒီေျမၾသဇာနဲ႕ နကၡတ္အက်ိဳးေတြသာ အျပိဳင္ၿပိဳင္ေတာက္ပေနတယ္ ...။
0 comments:
Post a Comment