Hands Of Enlightenment

လင္းပြင့္လက္မ်ား

“ ၂၁ ရာ စု မွာ ”




၂၁ ရာစုမွာ တိုက္အျမင့္ၾကီးေတြ

ေဆာက္ၾကတယ္ ။ မီးအၾကီးၾကီးေတြ

ေလာင္ၾကတယ္ ။ ဘာမွန္းမသိတဲ့

သတၱ၀ါေတြ ၊ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔

ေလာင္ကၽြမ္းၾကတယ္ ။

(ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေရာ ဘာမွန္းသိရဲ႕လားေတာ့ မသိဘူး )

ဒါေတြဟာ ႏွင္းဆီမီးညြန္႔ေတြ ျဖစ္တယ္ ။

အျမဲစိမ္း သစ္ေတာေတြ ျဖစ္တယ္ ။

ေမြးသမိခင္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကို

က်င္းတူးျမႈပ္ႏွံလိုက္တဲ့ေန႔က

ငါ ေရခဲနဲ႔ ကၽြမ္းေလာင္တယ္ ။

ကမာၻပ်က္မွာ မသိတဲ့ လူမိုက္ေတြ

ကမာၻေပၚထိုင္ရင္း ေ၀စုခြဲေနၾက ။

အို႔ .. အို ၊ သနားစရာ ။

ငါတို႔ ျမိဳ႕ေလး အသိုက္ေျပာင္းရေတာ့မယ္ ။

ငါ နင္းခဲ့တဲ့ ေျခရာတိုင္းရဲ႕ အရိပ္မွာ

ေသြးေတြ စြန္းထင္းေန ။

အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးကေတာ့

ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႔ ေငးလို႔ေကာင္းတုန္း ။

ေျခပစ္လက္ပစ္ ပစ္စလက္ခတ္ ေနလို႔ ေကာင္းတုန္း ။

ျမိဳ႕ေတာ္သူ ျမိဳ႕ေတာ္သားတို႔ေရ .... ။

ငါတို႔ ႏွင္းဆီခင္းေတြေပၚ ပ်ံ၀ဲၾကစို႔ ... ။

ငါ့ အ၀ါေရာင္လယ္ကြင္းထဲ ဘယ္ေမွာ္ဆရာ

ေျခခ်ခဲ့ပါသလဲ ။

ဘယ္ဘက္လက္က ပါးစပ္ျဖစ္ျပီး

ညာဘက္လက္က နားျဖစ္တယ္ ။

ကိုယ့္အသံကိုယ္ျပန္ၾကားရဖို႔ ၊ ငါ့လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို

တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ ။

ကပိုကရို ျဖာက်ေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္ ၊

စင္ေရာ္ငွက္တစ္ေကာင္ လမ္းေပ်ာက္ေန ။

တိုက္ ေဟာင္း/ပ်က္ တစ္ခုရဲ႕ ေလွကားရင္းမွာ

မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေသေတြနဲ႔

ေမွာင္ရီခိုးေ၀ ။ ဘာေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားမလဲ ။

ဘာေတြကို လႊတ္ခ်ခဲ့မလဲ ။ ဘာေတြကို ၊

ဘာေတြကို ၊ ဘာေတြကို ၊ ဘာေတြကို ။

သဲမႈန္ေတြ လြင့္ေနတဲ့ ၾကားက ၊

ကႏာၱရကို ေစာင့္တဲ့ နတ္သမီး ။

ခင္ဗ်ား ၊ ညစ္ညစ္ေထးေထး လွတယ္ ။

ေလွကားထစ္စိုက္ခင္းေတြ

ေတာင္ပူစာ မို႔မို႔ေတြ

သစ္ပင္တစ္ပင္ေလာက္ စိုက္ခဲ့ပါ ။

ငါ ထိုင္ၾကည့္ရင္း လြမ္းေနခ်င္လို႔ ။

ေသာင္တင္ေနတဲ့ ဆည္းဆာနဲ႔

ညေနခင္းက စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ အတိ ။

ငါတို႔ ေက်ာရိုးေတြနဲ႔ ကမာၻၾကီးကို ျငမ္းဆင္ၾက ။

ငါတို႔ လက္ေတြနဲ႔ ကမာၻၾကီးကို (ကိုယ္တိုင္) တည္ေဆာက္ၾက ။

ယႏၱရားအေရခြံနဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားတဲ့ ငါတို႔ကမာၻက

သတၳဳေစာ္ နံ တယ္ ။

၂၁ ရာစုမွာ ေလာင္ကၽြမ္းသြားတဲ့ အနီေရာင္ပန္းပြင့္ေတြရယ္ ။

၂၁ ရာစုမွာ ေလာင္ကၽြမ္းသြားတဲ့ ကမာၻေက်ာ္အႏုပညာရွင္ေတြရယ္ ။

၂၁ ရာစုမွာ ေလာင္ကၽြမ္းသြားတဲ့ ကဗ်ာေဟာင္းတခ်ိဳ႕ရယ္ ............. ။




ဆူးခက္မင္း
၁၈ ၊ ဂ်ဴလိုင္ ၊ ၂၀၁၀ ။

0 comments:

Post a Comment

အာရံုေပၚမႈတခ်ိဳ႕

လင္းပြင့္လက္မ်ား

Followers

အလည္အပတ္

free web counter