Hands Of Enlightenment

လင္းပြင့္လက္မ်ား

မလြမ္းဘူးဆိုျပီး လြမ္းလို႔ ေရးတဲ့ကဗ်ာ

 

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာၾကာျပီ ။

ရက္စြဲတစ္ခုကို ငါးစာလုပ္ျပီး ။

ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ျပန္မွ်ားေနရတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ဆီကို ဖုန္းတစ္ခ်က္ေလာက္ ေခၚေပးၾကပါ ။

ဟယ္လို ..... တက္စ္စတင္ ၊ ၀မ္း .. တူး ... သရီး ။

ဒီလိုမဟုတ္ဘူးေလ ။

အခုေျပာေနတာ မိုက္ခ္ခ႐ိုဖုန္း မဟုတ္ဘူး ။

ဟယ္လို ..... ဟယ္လို ..... ၾကားရလား ။

ဘာသံေတြလဲ ။

သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ ဖိနပ္က သဲၾကဳိးျပတ္ထြက္သြားတယ္ ။

လိုင္း သိပ္မေကာင္းဘူး ။

ေလနံ႔ မိုးနံ႔ ရတာနဲ႔တင္ အသက္႐ွဴမမွန္ခ်င္ေတာ့ဘူး ။

ရာသီဥတုက "ေဆာင္း" သာဆိုတယ္ "ပူ" လိုက္တာ ။

ေမာ္နီတာ ဖန္သားျပင္ "ဖ်တ္" ခနဲ ပိတ္သြားသလို ။

ဘာလုပ္လုပ္ ေဆာက္တည္ရာမရနဲ႔ ။

"မလြမ္းပါဘူး" လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရသေလာက္ ျပန္ လိမ္ တယ္ ။

ဘယ္လိုပဲ ၀တ္ထား ၀တ္ထား ေနာက္ေက်ာက မလံုဘူး ။

အေႏြးထည္ ထူထူတစ္ထည္ေလာက္ ေပးပါဦး ။

ေသြး႐ူးေသြးတန္းနဲ႔ စကားေတြ ထ ေျပာ တယ္ ။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘာေျမၾကီးကို နင္းမိထားမွန္းေတာင္ မသိဘူး ။

႐ွဴေနတဲ့ေလထဲမွာ ဘာနံ႔ေတြပါလဲ ။

စိုထိုင္းစ နည္းေနျပီ ထင္တယ္ ။

အာေခါင္ထဲမွာ ပက္ၾကားအက္ေတြနဲ႔ ။

အခုတေလာ ေနေတြ ခဏ ခဏ ပူ တယ္ ။

႐ုပ္ နဲ႔ နာမ္ နဲ႔ သိပ္မတြဲမိဘူး ။

ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းတစ္ခ်က္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေခၚေပးၾကပါ ။

နံပါတ္ ( ၈ ) ဂဏန္းေတာ့ ( လံုး၀ ) မပါေစနဲ႔ ။

ေျပာခ်င္တာက …..

ဒီကဗ်ာထဲမွာ ေခ်ာ္ထြက္သြားတဲ့ ဖုန္းေခၚသံ မပါဘူး ။

ျပန္ေႏႊးထားရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ မပါဘူး ။

ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္လိမ္ထားတာ မပါဘူး ။

 

                                                           

ညီစိမ္း

 

 

0 comments:

Post a Comment

အာရံုေပၚမႈတခ်ိဳ႕

လင္းပြင့္လက္မ်ား

Followers

အလည္အပတ္

free web counter